Yaşamda var olan her şey bütün güzelliği ile varlığını sürdürür ve nihayetinde geldiği yer olan ve bizler için bilinmedik gibi görünen ancak, aslında evi olan yere geri döner çünkü gelinen yer orasıdır. Yaşam süremiz boyunca birçok insanla bir arada yaşarız. Bunlar; annemiz, babamız, kardeşlerimiz, akrabalarımız, arkadaşlarımız, eşimiz, çocuğumuz vb.
Bizler de bir gün geldiğimiz yere geri döneriz. Ancak, bence hayatı anlamlı kılan sadece bu gerekçe değildir. Hayatı anlamlı ve farklı kılan andan ibaret olmasıdır. Çünkü geçirdiğimiz her an farklıdır ve bir daha aynısı asla yaşanmayacaktır. Hayatımızda geçen hiçbir salise bile bir diğerinin aynısı değildir. Aslında yaşamı olağanüstü derecede gizemli kılan da elimizden kayıp gittiğini sandığımız anlarda gizlidir. Oysa bütün bu yaşananlar izler bırakır içimizde ve bunlar değil midir bizi biz yapan?
Çoğunlukla yaşamın peşinden koşar dururuz oysa biz koştukça yaşam da koşmaktadır. Yakalamak imkansızdır, çünkü içinde olduğun şeyi yakalayamazsın sadece fark edebilirsin.
İşte bu farkındalığımızı bize en güzel hissettirenlerden bekli de en önemlisi çocuklardır. Hangi yaşta olursak olalım ebeveynlerimizle olan ilişkilerimizde bizler çocuk olmaya devam ederiz. Kırk hatta elli yaşına gelsek bile anne ya da babamız hayatta ise hala onların gözünde çocuk rolümüz devam eder.
Her şey değişmiştir ancak, anne ve babamız için bizler değişmeyiz. Bu durum adeta değişimin algısal olarak donma noktasıdır. Bu durumu sadece anne ya da babalarımız değil bizler de çocuklarımıza farkında olarak ya da olmayarak uygulamaya devam ederiz.
Aslında hepimizin çocuk olarak algılanması zaman zaman yaşantımızı kısıtlayan ebeveyn davranışlarına maruz bırakabilmektedir. Ancak bu duruma bir de olumlu yönden bakmaya ne dersiniz?
Çocuklar hiçbir zaman büyümez, neden mi? Kendimize bir an için soralım, anne ve babamız bizi, bizim de çocuğumuzu yetişkin olarak görmememizin gerekçesi bekli de bizlere keyif veren ve yaşantımızda derin izler bırakan o anların vazgeçilmezliği olabilir mi?
Yaşamdaki her şeyin ve hepimizin geçici olduğunu lütfen unutmayalım. Hatta unutmayalım ki yaşamı anlamlı kılabilmek için keşkelerimizi azaltmamız gerek.
İşim gereği binlerce insanın özel yaşamına ulaşmak şansına erişen birisi olarak şunu gördüm ki bu binlerin içerisinde keşke demeyenlerin sayısı bir kaçı geçmiyor...
Neden mi, çünkü hep ertelenmiş ve suçlu aramakla geçmiş yaşamlar. Bizlerin de farkında olmadan benzer yaşamları tercih ettiğimiz ve sürekli ertelediğimiz söylenilebilir.
Aslında yaşantımızı mutlu kılabilmek için çok karmaşık ve zor şeyler yapmamız gerekmez. Daha az keşkelerle dolu bir sonu yaşamak için yapmamız gereken tek şey, sadece geriye kalan zamanımızı özellikle ebeveynlerimizle ve çocuklarımızla birlikte ertelemeden keyifli bir hale getirmeyi başarabilmemizde saklı olabilir.
Kaynak gösterimi: Artan, T., www.0-18.org, Sosyal Hizmet Penceresinden
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder