Bizim için önemli olan insanların değerini çoğunlukla onları kaybettiğimizde anlıyoruz. Bu insanların boşluğunu da çoğu zaman dolduramadan içten duyulan bir buruklukla devam etmek zorunda kalıyoruz yaşama. Belki de insan olmamızın en büyük zorluklarından birisi de bu.
İlişkilerimizde sıklıkla hiç düşünmeden kırıyoruz karşımızdaki insanları ve kırdığımız bu insanlar çoğunlukla en çok değer verdiğimiz insanlar oluveriyor nedense, garip bir anlamsızlık hissi veriyor bu çelişki insana. Yaşadığımız bu anlamsızlıkların farkına varıp hayatı bir yerinden yakalayan şanslı insanlardan olmak en büyük şans olsa gerek, çünkü mutsuz olmak ve mutsuz etmek kapanması güç yaralar açabiliyor insanın yüreğinde.
İnsan yaşantısındaki en önemli kayıplardan birisi belki de en önemlisi annelerimiz olsa gerek; Annesini kanser sonucu kaybeden genç bir kızımız ile yaptığım görüşmede duygularını yazıp vermesini istemiştim. Kızımızın yüreğinden kalemine aşağıdaki kelimeler döküldü ve hüzün dolu bir masumiyet vardı gözlerinde.
Genç kızımızın annesine ilişkin duygularını ifade eden kelimeleri şunlardı;
“Annemi kaybedeli 6 ay oldu. Ama ben hala onun öldüğüne, beni bırakıp gittiğine inanmak istemiyorum. Bu gerçeği kabul etmek çok zor. Hayatındaki en önemli insanı bir daha göremeyecek olmak, onun manevi desteğinden, koruma içgüdüsünden uzak kalmak bir de bunu birden bire yaşamak kadar kötü bir şey olamaz.
Şu anda anneme karşı hissettiklerim o hayattayken hissettiklerimden çok farklı. O zaman her şeyi çok abartıp çok basit düşünürdüm ama şu an onun yanımda olabilmesi için tüm hayatımı verebilirim. Annem benim için çok değerli tabii ki herkes için öyle ama kaybedince daha iyi anlıyorsun onun değerini.
Şu anda tek bildiğim, bu dünyada ondan başka kimsenin bana o sıcaklığı, o sevgiyi vermeyeceği ve onu kaybettiğimden beri kendimi küçük bir çocuk gibi çok yalnız ve çaresiz hissettiğim. Anne benim için her şey demek. Bütün sevgilerden, bütün insanlardan üstün bir şey. Bunu başka türlü ifade edemem. Eğer bir gün onu kaybedeceğimi daha önce bilebilseydim, onunla daha fazla zaman geçirir onu hiç kırmazdım. Gereksiz tartışmalara girmezdim. Ama artık her şey için çok geç.”
Genç bir kızımız ne kadar da güzel özetliyordu yaşamına ilişkin kaybını ve şu cümleyle sonlandırıyordu duygularını, “Ama artık her şey için çok geç.” Bizler de yaşantımızda ama artık her şey için çok geç demek istemiyorsak, değer verdiğimiz insanları anlayışla ve sevgiyle kucaklamalıyız ki, “Ama artık her şey çok güzel” diyebilelim….
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder